Namastee Nepal

Een maand in Nepal, score: heerlijke dal bhat, 4 neushoorns, 7 krokodillen, de geboorteplaats van Buddha, reizen bovenop een bus, 1 spinal surgery, een neurochirurgie feestje en het Nepalese vrouwenfestival!

Na bijna een maand heb ik dan eindelijk weer de zin en de kans om een verslagje te typen. Onze eerste maand Nepal zit er op. Nienke en ik hebben 4 weken gewerkt in het ziekenhuis in Bharatpur, Chitwan.Voordat we daarheen vertrokken zijn we een paar dagen in Kathmandu geweest en hebben we Kathmandu ontdekt en een beetje Nepalees geleerd samen met de andere vrijwilligers.

Uiteindelijk kwamen we 4 september aan in Chitwan. De busreis erheen was geweldig. Het uitzicht op de bergen en rijstterrassen was adembenemend. We merkten wel dat hoe verder we kwamen hoe warmer het buiten werd en toen we uiteindelijk uitstapten in Narayangarh, het stadje naast Baharatpur, brak het zweet ons meteen uit. Chitwan is een gebied in het zuiden van Nepal, waar zich ook een national park bevind. We bevinden ons vlakbij de jungle, dus de vochtigheidsgraad is hoog, en dat is te merken...

Na aankomst en het dumpen van onze tassen gingen we meteen door naar het ziekenhuis. We hadden onze meest casual kleren aan, nog stoffig van de reis. Niet zo'n slim plan, want we moesten langs de directeur. Natuurlijk kregen we bijna direct de opmerking dat we nette kleren aan moesten tijdens het werk. We werden ingedeeld bij 3 afdelingen: neurologie, cardiologie en neurochirurgie. De weken die volgden hebben we er een beetje ons eigen programma van gemaakt. Eerst liepen we mee met neuologie, een ochtendje op de emergency, pediatrics, cardiologie en ten slotte neurochirurgie. De artsen spreken onderling Engels, wat natuurlijk erg handig is voor ons. Wel is het een soort Nepali Engels, wat betekent dat de uitspraak soms totaal niet lijkt op hoe het hoort.

Het ziekenhuis was een private hospital en een teaching hospital. We kwamen er pas laat achter dat het geen staatsziekenhuis was, maar ook hier al waren de verschillen groot. De patienten hebben bijvoorbeeld geen privacy. Op de O.P.D. (poli) worden door 2 artsen tegelijk consulten afgenomen en lichamelijk onderzoek gedaan, terwijl in dezelfde kamer nog zo'n 5 andere patienten zitten te wachten. Ook op de wards (zaal) liggen alle bedden een halve meter naast elkaar en bevinden naast de patienten ook de familieleden. Gezellige boel! De familieleden zitten er niet alleen voor de lol, ze zorgen ook voor de patient, want er is een tekort aan verpleegkundigen. Op de Intensive Care Units mogen geen familieleden verblijven, dus het trappenhuis op die verdieping is altijd gevuld met mensen. Omdat het ziekenhuis een private ziekenhuis is moeten mensen betalen voor de diensten, in tegenstelling tot een governmental hospital, waar sommige dingen gratis zijn. Een consult kost 100 Nepalese Roepies, ongeveer 1 euro en bijvoorbeeld een CT-scan kost zo'n 30 euro.

Het valt ons op dat er veel zelfmoordpogingen zijn. Op de zaal van neurologie lagen op een gegeven moment 9 vrouwen waarvan 4 zelfmoordpogingen. Bizar! Bij cardiologie waren veel infecties en tuberculose en bij neurochirurgie opvallend veel verkeersongevallen. Eigenlijk alleen maar. En dan vooral mensen die door een bus zijn geraakt of van een bus zijn gevallen. Ook was er een paar keer iemand die fysiek was aangevallen en mensen (ook kinderen) die van daken waren gevallen.

De laatste week zijn we nog naar een health post in een klein dorpje in de buurt geweest. We hebben eerst het ziekenhuis laten zien aan het meisje dat als vrijwilliger in de health post werkt (leuk om nu zelf een rondleiding te geven, met een witte jas aan kom je overal: op de IC, op de neonatale IC, op alle wards, noem maar op!) en 's middags reisden we met haar naar het dorpje toe. Nu zelf bovenop de bus, lekker verfrissend! We sliepen een nacht in het huis waar daar de vrijwilligers slapen en 's ochtends liepen we naar de health post, in de brandende zon, het was weer zweten.. Het was leuk om ook even de healthpost te zien. Je kunt het beschouwen als een soort huisartsenpost, maar dan simpeler. Er worden medicijnen gegeven, verbandjes verwisseld en er is een soort arts die medicijnen voorschrijft. De consulten verlopen heel simpel, bijna zonder lichamelijk onderzoek. Er wordt gevraagd wat de klacht is en er wordt een medicijn voorgeschreven, meestal antibiotica.

Hopelijk heb ik nu een beetje een korte indruk kunnen geven van het ziekenhuis. Ik heb het er heel erg naar mijn zin gehad, maar in het begin voelde ik me best wel nutteloos. We konden zelf niet heel veel doen, maar we hebben wel veel geleerd en gezien. Het hoogtepunt was tegen het einde aan nog even een operatie bij neurochirurgie. Er werd ons toen veel uitgelegd, heel gaaf! Maar naast het ziekenhuis woonden we natuurlijk ook bij een gastgezin in. Het gezin bestond uit een echtpaar waarvan de vrouw senior nurse in het ziekenhuis was en de man leraar. Ze kwamen uit een vrij hoge kaste. Ze hadden 2 dochters en daarnaast woonden opa en oma in het huis, een vriendin van de ene dochter die uit Kathmandu kwam en hier in het ziekenhuis werkte voor 2 jaar en een meisje dat ze in huis hadden genomen en waarvoor ze de school betaalden. We hadden wel altijd een beetje medelijden met dat meisje, want ze werd meer beschouwd als een soort werkster en deed de was, de afwas, sneed de groenten etc. Daarnaast sliep ze op de overloop op de grond, beetje apart...

We werden elke morgen 6.15 wakker gemaakt en kregen thee (met heel veel suiker erin) op onze kamer. Rond half 8 ontbeten we met dal bhat, het nationale gerecht hier. Dal is een soort linzensaus, bhat is de rijst en daarnaast kregen we groentencurry's. Heel lekker! Wel even wennen om 's ochtends rijst te eten, maar ik ga het zeker missen! Meestal hoefden we pas om 9.30 in het ziekenhuis te zijn voor de ronde, dus eigenlijk was het elke ochtend veel te vroeg opstaan, maargoed... Konden we mooi onze kleren wassen of wat dan ook ;) We moesten een half uur lopen naar het ziekenhuis. 's middags waren we meestal rond 4 of 5 klaar en thuis kregen we dan thee met biscuits, met mieren.. Want overal lopen mieren rond in huis, hele kleintjes. Ze zitten ook in de koekjes, bah! 's Avonds deden we meestal niet heel veel, beetje lezen en weer dal bhat eten. De stroom valt ook vaak uit, maar het meest irritant is dan dat de ventilator het niet doet, want in het donker hoeven we niet te zitten; er is een soort noodlicht. Vanaf onze kamer konden we trouwens soms de hoge bergen van de himalaya zien, vooral 's ochtends vroeg waren de sneeuwtoppen soms zichtbaar. Zo gaaf als je bedenkt dat het zo'n 200 km ver weg is!

In de weekenden is zaterdag de vrije dag. De meeste mensen werken op zondag en de kinderen gaan ook op zondag naar school. Wij namen wel ook de zondag vrij, zodat we uitstapjes konden maken. Het eerste weekend zijn we naar Lumbini geweest, de geboorteplaats van Buddha. Hier staan allemaal boeddhistische kloosters en er worden er ook nog steeds heel veel gebouwd. Grappig is dat er bijvoorbeeld ook eentje van Duitsland en Oostenrijk staat. We hebben er een aantal bezocht. Leuk is het om te zien hoe het Boeddhisme overal wordt geinterpreteerd. Soms zijn er allemaal Chinees-achtige tierelantijntjes en soms zijn de gebouwen heel sober, zoals bij die van Zuid-Korea.

Het tweede weekend was er een festival in ons huis. De dinsdag daarna was het de Nepalese vrouwendag, waarop vrouwen vasten voor de goede gezondheid van hun man, en de week daarvoor zijn er allemaal festiviteiten. Nienke en ik kregen een sari aan en moesten dansen op de Nepalese muziek. Moet een grappig gezicht zijn geweest, wij als blanke blonde meisjes, veel langer dan de Nepalese vrouwen, die dansles moesten hebben om op hun manier te kunnen dansen. Maar het was wel echt heel erg leuk en de week daarop wist natuurlijk iedereen in het ziekenhuis dat wij een sari aan hadden gehad want allemaal mensen hadden er foto's van op facebook gezet... fijn, haha!

Het derde weekend hadden we eerst op vrijdagavond een feestje van neurochirurgie, aan een zwembad bij een hotel. Superleuk! Wel weer heel veel dansen op Nepalese muziek, dus ik en Nienke dachten dat het leuk zou zijn om wat anders te horen en vroegen een westers liedje aan bij de DJ. Geen succes, want iedereen verliet de dansvloer en nu moesten wij wel dansen haha. Niet voor herhaling vatbaar dus. Wel echt een heel gezellig feestje!

Op zaterdag vertrokken we naar Sauraha, het dorp van waaruit we op safari zouden gaan. We hadden een hele fijne lodge, een keer iets luxer en met een warme douche, fijn! De hele lodge zat wel vol met een filmploeg uit Nederland die er aan het filmen was, dus met al die Nederlanders moesten we weer opletten wat we zeiden, even wennen! Zaterdag hebben we een relaxdagje gehouden en zijn alleen even het dorpje door gelopen. Het voelt gek om na zo'n tijd weer tussen de toeristen te zitten. Op zondag hebben we eerst een olifantensafari gedaan. We zaten op de olifant en hebben helaas niet veel beeten gezien, alleen wat herten en vogels. Na de lunch werd het spannender. We gingen met de kano over de rivier en zagen krokodillen, gaaf! Daarna liepen we door de jungle en hebben we naast heel veel herten ook vier neushoorns gezien, wat een geluk! Op maandag sloten we het weekend af met een bezoekje aan een Tharu dorp (de lokale bevolking hier) en het wassen van olifanten in de rivier. We zaten op de olifant en werden natgesproeid en klommen onder andere via de slurf de olifant op, supergaaf! En ook lekker koel!

Afgelopen zaterdag zijn we in Pokhara aangekomen, onze stage zit er op en nu gaat het reizen weer beginnen. Morgen vertrekken Nienke en ik samen met Marijn en een vriendinnetje van Marijn uit Kathmandu de bergen in. We gaan de Annapurna Basecamp trekking doen. Ben benieuwd!

Liefs, Marrit